?? Hallo Allemaal ??,

In een eerdere Prietprater heb ik mijn “levensloop” geschetst tot ongeveer 1965: “klaar” met de HBS ( in Heerenveen) en in afwachting van een oproep om naar de rijkspolitie opleidingsschool in Arnhem te gaan.

Die jaren , 1965/ 1966 verliepen heel anders , vooral verdrietig en hadden  veel impact op ieder van ons.

Het jaar 1965  werd “broertje”/Henk ziek.

In eerste instantie een vreemde tic, “ knipogen”, later gekke ongelukjes, bijv. kopje uit hand laten vallen , in sloot fietsen en dat steeds hardnekkiger en veelvuldiger, op enig moment door de dokter bestempeld als een ernstige hersenontsteking , waar na korte tijd van werd gesteld dat medicijnen niet toereikend (meer) waren. Hij kwam in het ziekenhuis in Heerenveen.

Ik herinner mij dat ik uit school, de HBS die vlak bij het ziekenhuis lag, bij hem op bezoek ging. Ik was er als eerste, maar hij kon toen al niet meer praten, momenten die je niet meer vergeet.

De enige die goed contact met hem hield was mama.

Op 25 mei 1965 overleed hij, 15 jaar oud, na een verdrietig ziekbed van ruim 10 weken! Hij werd thuis in de voorkamer opgebaard.

Het is lang geleden, maar ik herinner mij hem als een extravert, vrolijk broertje. Leefde voor en op de boerderij en dit samen met Bep. We waren heel verschillend: hij die elk moment van de boerderij genoot en ik, meer naar buiten gericht, krant etc.

Ik kan zijn gezicht nog wel voor de geest halen, maar verder is het lang geleden!

Verlies van een kind is voor ouders het meest verdrietige wat je kunt meemaken.

Voor mijn vader had dit verlies een extra dimensie.

Henk was, ondanks zijn leeftijd , een echte boerenzoon. De boerderij was zijn lust en leven en papa zag in hem de zo gewenste opvolger op de mooie boerderij die hij sinds 1963 bestierde.

Henk volgde , samen met Bep ( zijn aanwezigheid in ons gezin is ook zeker een Prietpraat waard) de Lagere Landbouw School in Lemmer.

Papa zag alles wat hij wilde in Henk en ik was als opvolger geheel  “ buiten beeld” en hij vond het eigenlijk maar niks dat ik bij de politie wilde! In heel veel dingen werkte broertje ook al mee op de boerderij.

Dat toekomstbeeld , papa samen met Henk, was geheel en onherroepelijk onmogelijk geworden en ik zag dat hij hiervan leed en verdrietig was.

Op enig moment heb ik er daarom voor gekozen  niet naar de politieschool te gaan, maar te “kiezen voor de boerderij” , vooral voor mijn vader, te gaan voor een toekomst als boer!

Een emotionele maar uiteindelijk niet rationele keuze.

Vol optimisme en oprechte wil om te slagen gingen we aan de slag: ik in september naar de Middelbare Landbouwschool in Emmeloord en tegelijk meewerken op de boerderij.

De MLS, een  2-jarige voltijdsopleiding , was geen probleem.

Met plezier en interesse volgde ik de opleiding, bezocht praktijkscholen, sleutelde aan landbouwwerktuigen , maakte bedrijsplannen , ging naar keuringen van koeien etc. Met prima  cijfers haalde ik het diploma.

Papa maakte het volgen van de opleiding goed te doen: een nieuwe bromfiets (Honda) en uiteindelijk zelfs een eigen prima VW-kever ( met brilletje) om in Emmeloord te komen.

Wel werd gestadig duidelijk dat in mij geen boer huisde. Ik vond het werk niet leuk, ik vond 7 dagen in de week werken niet leuk en merkte dat voor “ boer worden “, meer nodig is dan kennis en werken.

Om 6 uur gewekt te worden voor het melken; papa maakte mij wakker en ging vervolgens het land in om de koeien op te halen en dit in de verwachting dat ik ervoor zorgde dat de melkstal klaar stond voor de eerste koeien en we direct konden gaan melken.

Het gebeurde evenwel ook wel eens dat ik na zijn wekken toch weer in slaap viel en dat dus het ochtendmelken verstoord werd. Als pa dan ziedend weer aan mijn bed stond ( terecht) was de rest van de dag niet meer leuk!

Boer worden is ook een emotionele keuze en met je hele hart ervoor gaan. Dat kon ik niet.

En heel verdrietig ervaarden papa en ik dat het niet ging, dat het ook niet zo verder kon. Het drukte een stempel op sfeer en omgang  met elkaar, in het gehele gezin.

Na het afronden van de MLS kwam “ vanzelf” het moeilijke maar niet te vermijden  moment, waarop papa en ik vaststelden dat we samen niet verder konden!

Nu, ruim 50 jaar later, voel ik nog hoe verdrietig, onherroepelijk en ingrijpend dit gebeuren is geweest. Ik liet papa alleen achter en koos voor datgene wat ik al langer had gewild, alsnog naar de RP opleidingsschool wat gebeurde op 1 oktober 1967.

Het hield ook in dat ik in Arnhem ging wonen en alleen nog in de weekenden thuis kwam.

Uiteindelijk heeft papa  zich ook gerealiseerd dat deze keuze  beter voor ieder was en zich neergelegd bij een zoon die politieman wilde worden.

Overigens bij mijn beëdiging in 1968 wilde hij niet aanwezig zijn! Samen met mama, Marjan en Heit  hebben we dit moment beleefd.

Al met al een heel ingrijpende periode in mijn leven, die om het nog completer te maken ook omvatte het “moeten” trouwen met mama, huwelijk, geboorte van mijn zusje Grietje en als wachtmeester der rijkspolitie beginnen in Grouw op 1 oktober 1968.

Deze periode terughalend, komt nog een ding heel duidelijk naar boven:

Wat was mijn moeder flink en belangrijk voor ieder, voor het gezin, zij zorgde dat het leven en het gezin verder ging, ondanks haar eigen grote verdriet en verlies. Wat een bijzonder mensje! Later bevestigde zij dit beeld nog nadrukkelijker.

Een bijzonder moment nog: op het moment dat duidelijk was dat mama en ik zouden gaan trouwen moest dit ook aan mijn ouders verteld worden.

Juist op dat moment lag mama met een hersenschudding in bed: ze was met haar bromfiets! tegen  een over het pad gespannen draad gereden! In haar slaapkamer, in het donker, vertelden we haar dat wij gingen trouwen! En ieder was blij met onze relatie en komende baby, Wim.

Het schrijven van dit verhaal is voor mij meer geweest dan een gebruikelijke Prietprater, het is bijna een emotionele herbeleving van die periode.  Nu stel ik ook vast dat “ het leven verder gaat” en dat dat ook een waarheid is.

Ik ben er eigenlijk weer stil van en met herleefde gevoelens er mee bezig!

Voor jullie, mijn kinderen en aanhang, kleurt het ,denk ik , een wezenlijke periode van mijn leven in.

Het voelt goed dit te beschrijven en ik heb er een goed gevoel over.

Wordt vervolgd!

Uw scribent, Wim A Smit, ?.