Purmerend (I)

🎼🎼 Hallo Allemaal. 🎼’🎼

Purmerend!
Een klein stadje, onder Amsterdam, eeuwenoud en bekend als Marktstad.
Ik heb daar mogen werken van 1 oktober 1969 tot en met het voorjaar 1975.

Zoals eerder aangegeven, samen met mijn Lief rond najaar 1969 daarheen gereisd om “ kennis te maken” met mijn nieuwe standplaats en onze woonplaats.
Toevallig op een dinsdag:
Whatever, dinsdag, niet bekend, maar die dag veemarkt, lapjesmarkt etc.
Geen parkeerplaats te vinden, hele centrum soort Kalverstraat, zo druk.
Op zoek naar het politiebureau, gevonden midden in het centrum, waar we ons middels een tikje aan een klein loketraampje ( toenmalige publieks service🥴) meldden.
Geweldig collegiaal ontvangen en uiteindelijk die dag nog met de groepscommandant himself op pad , om 2 voor ons beschikbare woningen te bezichtigen. We hebben toen geluk gehad: alle na ons komende collega’s kwamen alleen nog in aanmerking voor een flatwoning.
Die dag gekozen voor een kleine maar moderne woning aan de Boeierstraat, in de nieuw woonwijk Wheermolen.
Gelukje: klein tijdelijk winkelcentrumpje, – met patatboer-, direct tegenover ons huis. Met plezier, heerlijke “ gean sitostick “ en tevredenheid daar gewoond.
Rond 1 oktober 1969, Heit/pake Wiebren “ achtergelaten” en met Lief en zoon naar de nieuwe standplaats vertrokken.
Purmerend, een stadje dat in die jaren gold als belangrijkste “ overloop” voor Amsterdammers en daardoor groeide van amper 18.000 inwoners naar rond 1975 zo’n 30.000 inwoners ( inmiddels nog veel groter geworden).
Purmerend betekende voor mij ook geweldig dynamische en uitdagende jaren.
Het werk stroomde over de drempels, veel inbraken, veel ” wijkagentenwerk” ( huiselijk geweld) , horeca-toezicht, wekelijkse veemarkt verkeer, noem maar op.
En elk kwartaal weer een lichting nieuwe jonge wachtmeesters.
Ook al benoemd in Grouw, maar hier helemaal de “clash” van generaties: veel oudere wmrs I ZV, al jaren passief in dat voorheen slaperige stadje, nu overvallen door “jonge honden“ die lak hadden aan hun gezapigheid!
Wie gemotiveerd was en durf had, trad al gauw op de voorgrond en deed mee in de ontwikkelingen die politiewerk hier doormaakte.
Voorheen geen specialisatie in een rijkspolitiegroep, de in die dagen toenemende criminaliteit maakte, dat er “ groepsrechercheurs” werden aangewezen, deze hielden zich bij voorrang bezig met criminaliteit in hun groep en overleg en samenwerking met collega’s van andere groepen!
Ook ik had het voorrecht om groepsrechercheur te mogen worden.
Echt hard werken, veel onderzoeken, soms bijna 12 uur op pad, heel veel bezoek aan en contact met Amsterdamse collega’s en voortdurend de gekste zaken.
Wat betreft politiewerk het allermooiste, – veel werk, afwisseling en actie-, als gezinnetje hadden we het moeilijk.
Mijn lief miste het verzorgen van haar vader, voelde zich alleen in deze vreemde stad en Amsterdamse mentaliteit en wilde vanaf het begin weer heel graag terug naar het “ Heitelan “.

Ik kan niet alles meer beschrijven,,maar een bijzonder gebeuren was ook “ ons aandeel” in de bestrijding van Terrorisme, begin 70- er jaren.
Vliegtuigkapingen en elk Israëlische vliegtuig was een extra doelwit.
Schiphol op “ rij-afstand”, de tijd van potentiële vliegtuigkapingen, maakte dat het district Amsterdam ( waarvan dus Purmerend deel uitmaakte) veel menskracht moest leveren aan Schiphol!
Regelmatig, – 24 uur de klok rond-, landden er op Schiphol Israëlische vliegtuigen, die na de landing bewaakt moesten worden.
Wat dat inhield:
rond zo’n op het fel verlichte platform geparkeerd vliegtuig lopend surveilleren met je karabijn en bij vertrek met de gsa achter zo’n vertrekkend vliegtuig aan rijden, dus tot het moment van veilig in de lucht in!
En wat echt vervelend was: het tijdstip van landing klopte meestal wel, maar vertrek viel altijd uren later uit, stond je uren op dat platform, die verrekte Israëliërs vervloekend, in de winter in helse kou.
Je was niet blij als Meldkamer weer een aankomend vrachtvliegtuig meldde en de opper van Dienst maar vond dat jij naar Schiphol moest!
Ook in die tijd: passagiers van kwetsbare vluchten moesten gefouilleerd worden, bagage gecheckt enz.voor vertrek.
Deden we ook de eerste tijd:
je ging naar Schiphol, fouileringscommandant met 4 medewerkers van Hoogeboom Beveiliging, lijstje met vertrekkende vliegtuigen, naar de betreffende gates en verantwoordelijk zijn voor fouillering en deze controles. Een paar keertjes was wel leuk.
Betrof het evenwel een vertrekkende “ El Al-vlucht” dan stond je er eigenlijk voor “ Piet snot”: de eigen Israëlische veiligheidsagenten vertrouwden je niet, “niet precies genoeg” en gingen hun eigen gang.
Begreep het ook wel, voor hen een existentiële strijd tegen terrorisme!
Later werd dit taakdeel overgenomen door districten, elders in het land.
In Balk later wonend, ging je EEN week naar Schiphol om fouilleringscommandant te zijn!

Wordt vervolgd!

Groet van uw Prietprater, 🤡.