?? Hallo Allemaal ??,
Is er leven na een nieuwe knie en wat is de kwaliteit van dat leven?
Vandaag is het de 4e dag na de operatie en de “ halleluja”-stemming van de 1e dag is wel wat getemperd . De harde werkelijkheid heeft toegeslagen.
Zaterdagmiddag in opperbeste stemming al naar huis, dit gaat goed en valt mee, klaar voor een topprestatie in revalideren. Ik voel mij de “ wonderboy”!
Al weldra blijkt evenwel dat de feitelijke situatie van zo’n knie operatie heftiger en pijnlijker is dan gedacht en eigenlijk alle activiteiten van je persoon en lichaam beïnvloeden.
Van de ziekenhuis-apotheek een zak vol met medicijnen meegekregen en een lijst wanneer, hoeveel en welke daarvan gedurende de dag moeten worden ingenomen. Gelukkig ontfermt Ma zich hierover en hoef ik alleen maar regelmatig te roepen of ik alweer medicijnen nodig heb.
Uiteraard komt de betrokken familie langs, nieuwsgierig hoe het gaat, en ik blijf mijn heldenrol vervullen van: het gaat prima, zie mij als een kievit door de kamer rennen en enthousiast verhalen wat een “ wonder-patiënt” ik eigenlijk wel ben.
Als ze weer weggaan, is de bravoure wel wat over en is de eerste vraag aan Marjan, wanneer ik weer een potje pijnstillers krijg.
Zin om te eten is marginaal, alcohol is door “ moeder overste” tot verboden vrucht verklaard en de hele dag op de bank doorbrengen is niet het toppunt van lichamelijk gemak en comfort.
Het moeilijkste tot nu toe is het slapen: rond 23 uur de laatste medicijnen en dan de nacht in.
Als zijslaper, veel woelend, is het bijna onmogelijk om je knie/been in een aanvaardbare stand te leggen en te houden en de toch steeds aanwezige pijn maakt in slaap vallen vrijwel onmogelijk. Halverwege toch enige slaap en het ultieme moment is dat je rond 6 uur de ( enige) morfine-pil mag innemen en dan snel in een rustgevende roes geraakt.
De knie zit redelijk vol vocht dat buigen en strekken erg moeilijk maakt. Met de krukken red ik mij prima en het traplopen gaat mij gemakkelijk af.
Feitelijk ben je geheel afhankelijk van zorgverlening, in mijn geval heb ik de beste en de liefste verzorger die ik mij kan wensen, mama! Niets is te veel en oh, – ik hork- als het effe niet lekker gaat, mopper ik ook nog af en toe.
Een voordeeltje is overigens dat Marjan ook merkt hoeveel (kleine)karweitjes ik altijd doe, die zij nu moet doen, container aan de weg, planten verzorgen etc.
Dit geheel overlezend lijkt ik wel wat zeurderig en pieperig.
Dat is evenwel niet het goede beeld!
Ik besef de heftigheid van de ingreep en het lichamelijke proces dat in tijd, geduld en oefenen gewoon nodig is om weer lichamelijk fit en zelfstandig te worden.
Vandaag hoop ik een afspraak te maken met de fysio, ene Jelle, die morgen bij mij thuis komt , waarbij hij mij concreet en verantwoord kan aangeven wat en hoeveel ik de komende dagen moet oefenen.
Gelukkig is er Netflix dat de ledige momenten op de bank inhoud en kleur geeft.
Nou, tot zover een ( eerlijk) sfeerbeeld uit het huidige leven van uw revaliderende scribent,
Wim A Smit ?